Herb Szeptycki
herb według Kaspera Niesieckiego
Blazon: Według T. Chrząńskiego, E. Żernickiego-Szelidze i T. Gajla - W polu czerwonym (błękitnym według Z. Leszczyca) podkowa srebrna z krzyżem kawalerskim złotym na barku, lewy jej koniec strzała srebrna przeszywa od dolu do góry (jak wariant - prawy koniec od góry do dolu, trochę w bok tarczy nakoniwszy się. Nad hełmiem w koronie trzy pióra strusie.
herb według Tadeusza Gajla
Herbowni: (razem rodzin: 30) Barcewicz, Gedwił, Gidwiłło, Giedwiłło, Granicki, Hromyka, Jodziewicz, Kasperowicz, Ławcewicz, Montwił, Montwiłło, Nejman, Peslewicz, Peszlewicz, Pieślewicz, Poslewicz, Poślewicz, Przewłocki, Rasulewicz, Razulewicz, Rupejko, Sempoliński, Strebejko, Szeptycki (hrabiowie), Sznabowicz, Sznarbachowski, Sznarbochowski, Sztrem, Szukżda, Szysztowski, Wilbik. Polski herb szlachecki, odmiana herbu Dołęga.
herb według Tadeusza Gajla
herb według Wikipedii
Blazon: Według T. Żychlińskiego i T. Gajla z lewej strony podkowy strzała żelazem w góre, nieco w lewo pochylona. Według Żychlińskiego herb ma koronę hrabiowską i dewiza: "A crace salus". Tarczę herbową trzymają z prawej strony lew naturalny, z drugiej gryf. Herbowni: Szeptycki (tytuł hrabiów Świętego Cesarstwa Rzymskiego otrzymali w 1772 roku, a w 1871 roku został potwierdzony w Austrii). Najwcześniejsze wzmianki: Do XVI wieku nazywali się "z Szeptyc", później Szeptyckimi. Po nabyciu majątku Uherce w powiecie Rudki, część rodziny tytułowała się na Szeptycach, a część na Woszczeńcach i Uhercach. Z powodu prawosławnego wyznania nie byli dopuszczeni do urzędów. Dopiero po polonizacji i zmianie wiary na rzymsko-katolicką (XVIII i początek XIX wieku) zaczęli odgrywać znaczącą rolę wśród szlachty galicyjskiej.